Five days in Tibet
Door: Marieke
11 Mei 2017 | China, Lhasa
Hee allemaal!
Inmiddels zijn we alweer een week in Nepal. Hier gaat alles in een ander tempo dan in Nederland en het is heel lekker om daarin mee te gaan. Daarom hierbij met vertraging onze belevenissen in Tibet :)
Het was er echt fantastisch! We waren er maar vijf dagen, maar van mij had het ook seven years mogen zijn. Wat een mooi land en wat een lieve mensen. En dan hebben we alleen nog maar een klein stukje gezien van het leven ‘op het dak van de wereld’.
Eigenlijk was Tibet alleen een leuke omweg naar Nepal, waar ik heimwee naar had vanaf het moment dat ik in het vliegtuig terug zat, de dal bhat verruilde voor stamppot en mensen me weer begroetten met ‘hoi’ in plaats van ‘namaste’. En waar ik inmiddels bijna vijf jaar geleden toch wel een beetje verliefd op was geworden (om mezelf maar even clichématig uit te drukken). Well, it happened again.
Mijn eerste indruk van Lhasa, de hoofdstad van Tibet, was eigenlijk niet zo geweldig. Gewoon een stad met brede wegen, hoge flats en vooral veel (Chinese) politie. Heel anders dan de landschappen die aan ons voorbij raasden tijdens de treinreis deden vermoeden en heel anders dan ik me al die tijd had voorgesteld. Onze Tibetaanse gids Pema, vertelde later dat het er vroeger wel uit zag zoals ik had bedacht, maar dat China er van heeft gemaakt wat het nu is (zie bijvoorbeeld de foto van het prachtige Potala Paleis met de drukke weg en felle neonreclame ervoor).
In de trein hadden we de jetlag verruild voor hoogteziekte. Tibet ligt gemiddeld 4200 meter boven de zeespiegel en daar moesten we wel even aan wennen. Onze eerste dag in Lhasa stond dan ook in het teken van acclimatiseren: veel water drinken, rusten en elkaar af en toe even in de arm knijpen omdat we er nu toch echt waren!
Na een dag rust wilden we graag de omgeving verkennen. Ons hotel lag aan de East Beijing Road (goh wie zou die naam bedacht hebben?) aan de rand van het oude gedeelte van Lhasa. Nadat we de veiligheidspoortjes inclusief röntgenscanner door waren stonden we op Bharkor street, een pelgrimsroute om de Jokhang Tempel, de belangrijkste tempel van Tibet. In de tempel staat een Boeddhabeeld die 2500 jaar geleden is gemaakt en die Boeddha zelf nog gezegend heeft. Daarom is het voor Tibetaanse boeddhisten de droom om in ieder geval één keer in hun leven de tempel te bezoeken.
Terwijl we de indrukwekkende stroom pelgrims bekeken die rondes (kora) om te tempel liepen of prosteerden, werden we aangesproken door een kleine, vrolijke Tibetaanse man met de naam Tashi (‘Happy’). Hij is kunstenaar en maakt Boeddhabeelden voor kloosters en tempels. Tashi wilde ons graag meenemen naar Meru Nyringba, een klooster waar een ‘prayer festival’ aan de gang was en duizenden Tibetanen aan het bidden waren, waaronder zijn moeder van 93.
We volgden Tashi en kwamen uit bij het klooster, in een zijstraat van Bharkor street waar we anders gewoon voorbij zouden lopen. Overal zaten mensen met gebedsmolens en gebedskralen. Op elke verdieping, op de trappen en in de gangen. En wij liepen er tussendoor. Eerst voelden we ons opgelaten en hadden het idee dat we de gebeden verstoorden. Maar ze vonden het juist leuk dat we er waren. We werden door iedereen hartelijk begroet, hebben een heleboel handen geschud, kregen eten aangeboden en maakten foto’s over en weer (we vonden elkaar allemaal erg interessant haha!) Het was een hele bijzondere ervaring, die we nooit via een reisorganisatie zouden hebben :)
De volgende dag was het tijd voor onze eerste georganiseerde excursiedag. Voor mam was de middag op pad met Tashi toch wat teveel geweest, dus zij bleef in bed met een kopje thee (Teabed dus ;)). Ik had dus een chauffeur en gids helemaal voor mezelf, hoe luxe wil je het hebben? Pema was gelukkig een stuk gezelliger en relaxter dan de gids die we in Beijing hadden. We hadden een volle dag en bezochten het Drepung Klooster, het Norbulinka Paleis (de voormalige zomerresidentie van de Dalai Lama) en het Sera Klooster.
Het Sera klooster was het meest fascinerend. Toen we daar aankwamen waren de monniken aan het debatteren in de binnentuin, als oefening voor een test die ze later dit jaar moeten afleggen om verder te komen als monnik. Ze bespreken filosofische onderwerpen die voor niet-monniken moeilijk te begrijpen zijn. De monnik op de grond geeft antwoord op de vragen die de monniken die staan ze voorleggen (zie foto’s). Degene die de vragen stelt klapt steeds in zijn handen om zijn zenuwen te prikkelen om alert te blijven en snel goede vragen te kunnen stellen.
Behalve de verhalen over het ontstaan van de kloosters en het paleis vertelde Pema me van alles over het boeddhisme en het leven in Tibet onder het regime van China. Als Tibetaan mag hij geen paspoort. Voor zijn werk begeleid hij groepen mensen van over de hele wereld, maar zelf kan hij het land niet uit. Wat hij wel heel graag wil. Hoe cru is dat..
De volgende dag gingen we naar de Potala, waar de Dalai Lama woonde. Mam wilde daar heel graag heen en gelukkig voelde ze zich iets beter dus kon ze mee. Het was wel een hele klim met een boel trappen, maar we namen er de tijd voor. Het paleis bestaat uit twee delen: het rode, religieuze deel met tempels en de tombes van voorgaande Dalai Lama’s en het witte, politieke gedeelte wat voor de Chinese overheersing bestond uit de kantoren van de regering en de school voor monnik-functionarissen.
Binnen in de Potala mag je geen foto’s maken, maar geloof ons, het is ontzettend mooi. Echt een aanrader voor op je bucketlist! Ontelbaar veel (Boeddha)beelden, kleurrijke muurschilderingen, metershoge gouden tombes en driedimensionale mandala’s. Vroeger was het waarschijnlijk allemaal nog veel indrukwekkender, aangezien een groot deel van de schatten van de Potala is vernietigd of meegenomen door Chinezen.
Ik heb echt een geweldige tijd gehad in Tibet en vond het bijna jammer om in het vliegtuig te stappen naar Nepal (wat trouwens een supermooie vlucht was en we hebben de Mount Everest gezien vanuit het vliegtuig!). Bij het afscheid zei Pema ‘I know you’ll come back’. Zeker weten!
Heel veel liefs,
Marieke
Inmiddels zijn we alweer een week in Nepal. Hier gaat alles in een ander tempo dan in Nederland en het is heel lekker om daarin mee te gaan. Daarom hierbij met vertraging onze belevenissen in Tibet :)
Het was er echt fantastisch! We waren er maar vijf dagen, maar van mij had het ook seven years mogen zijn. Wat een mooi land en wat een lieve mensen. En dan hebben we alleen nog maar een klein stukje gezien van het leven ‘op het dak van de wereld’.
Eigenlijk was Tibet alleen een leuke omweg naar Nepal, waar ik heimwee naar had vanaf het moment dat ik in het vliegtuig terug zat, de dal bhat verruilde voor stamppot en mensen me weer begroetten met ‘hoi’ in plaats van ‘namaste’. En waar ik inmiddels bijna vijf jaar geleden toch wel een beetje verliefd op was geworden (om mezelf maar even clichématig uit te drukken). Well, it happened again.
Mijn eerste indruk van Lhasa, de hoofdstad van Tibet, was eigenlijk niet zo geweldig. Gewoon een stad met brede wegen, hoge flats en vooral veel (Chinese) politie. Heel anders dan de landschappen die aan ons voorbij raasden tijdens de treinreis deden vermoeden en heel anders dan ik me al die tijd had voorgesteld. Onze Tibetaanse gids Pema, vertelde later dat het er vroeger wel uit zag zoals ik had bedacht, maar dat China er van heeft gemaakt wat het nu is (zie bijvoorbeeld de foto van het prachtige Potala Paleis met de drukke weg en felle neonreclame ervoor).
In de trein hadden we de jetlag verruild voor hoogteziekte. Tibet ligt gemiddeld 4200 meter boven de zeespiegel en daar moesten we wel even aan wennen. Onze eerste dag in Lhasa stond dan ook in het teken van acclimatiseren: veel water drinken, rusten en elkaar af en toe even in de arm knijpen omdat we er nu toch echt waren!
Na een dag rust wilden we graag de omgeving verkennen. Ons hotel lag aan de East Beijing Road (goh wie zou die naam bedacht hebben?) aan de rand van het oude gedeelte van Lhasa. Nadat we de veiligheidspoortjes inclusief röntgenscanner door waren stonden we op Bharkor street, een pelgrimsroute om de Jokhang Tempel, de belangrijkste tempel van Tibet. In de tempel staat een Boeddhabeeld die 2500 jaar geleden is gemaakt en die Boeddha zelf nog gezegend heeft. Daarom is het voor Tibetaanse boeddhisten de droom om in ieder geval één keer in hun leven de tempel te bezoeken.
Terwijl we de indrukwekkende stroom pelgrims bekeken die rondes (kora) om te tempel liepen of prosteerden, werden we aangesproken door een kleine, vrolijke Tibetaanse man met de naam Tashi (‘Happy’). Hij is kunstenaar en maakt Boeddhabeelden voor kloosters en tempels. Tashi wilde ons graag meenemen naar Meru Nyringba, een klooster waar een ‘prayer festival’ aan de gang was en duizenden Tibetanen aan het bidden waren, waaronder zijn moeder van 93.
We volgden Tashi en kwamen uit bij het klooster, in een zijstraat van Bharkor street waar we anders gewoon voorbij zouden lopen. Overal zaten mensen met gebedsmolens en gebedskralen. Op elke verdieping, op de trappen en in de gangen. En wij liepen er tussendoor. Eerst voelden we ons opgelaten en hadden het idee dat we de gebeden verstoorden. Maar ze vonden het juist leuk dat we er waren. We werden door iedereen hartelijk begroet, hebben een heleboel handen geschud, kregen eten aangeboden en maakten foto’s over en weer (we vonden elkaar allemaal erg interessant haha!) Het was een hele bijzondere ervaring, die we nooit via een reisorganisatie zouden hebben :)
De volgende dag was het tijd voor onze eerste georganiseerde excursiedag. Voor mam was de middag op pad met Tashi toch wat teveel geweest, dus zij bleef in bed met een kopje thee (Teabed dus ;)). Ik had dus een chauffeur en gids helemaal voor mezelf, hoe luxe wil je het hebben? Pema was gelukkig een stuk gezelliger en relaxter dan de gids die we in Beijing hadden. We hadden een volle dag en bezochten het Drepung Klooster, het Norbulinka Paleis (de voormalige zomerresidentie van de Dalai Lama) en het Sera Klooster.
Het Sera klooster was het meest fascinerend. Toen we daar aankwamen waren de monniken aan het debatteren in de binnentuin, als oefening voor een test die ze later dit jaar moeten afleggen om verder te komen als monnik. Ze bespreken filosofische onderwerpen die voor niet-monniken moeilijk te begrijpen zijn. De monnik op de grond geeft antwoord op de vragen die de monniken die staan ze voorleggen (zie foto’s). Degene die de vragen stelt klapt steeds in zijn handen om zijn zenuwen te prikkelen om alert te blijven en snel goede vragen te kunnen stellen.
Behalve de verhalen over het ontstaan van de kloosters en het paleis vertelde Pema me van alles over het boeddhisme en het leven in Tibet onder het regime van China. Als Tibetaan mag hij geen paspoort. Voor zijn werk begeleid hij groepen mensen van over de hele wereld, maar zelf kan hij het land niet uit. Wat hij wel heel graag wil. Hoe cru is dat..
De volgende dag gingen we naar de Potala, waar de Dalai Lama woonde. Mam wilde daar heel graag heen en gelukkig voelde ze zich iets beter dus kon ze mee. Het was wel een hele klim met een boel trappen, maar we namen er de tijd voor. Het paleis bestaat uit twee delen: het rode, religieuze deel met tempels en de tombes van voorgaande Dalai Lama’s en het witte, politieke gedeelte wat voor de Chinese overheersing bestond uit de kantoren van de regering en de school voor monnik-functionarissen.
Binnen in de Potala mag je geen foto’s maken, maar geloof ons, het is ontzettend mooi. Echt een aanrader voor op je bucketlist! Ontelbaar veel (Boeddha)beelden, kleurrijke muurschilderingen, metershoge gouden tombes en driedimensionale mandala’s. Vroeger was het waarschijnlijk allemaal nog veel indrukwekkender, aangezien een groot deel van de schatten van de Potala is vernietigd of meegenomen door Chinezen.
Ik heb echt een geweldige tijd gehad in Tibet en vond het bijna jammer om in het vliegtuig te stappen naar Nepal (wat trouwens een supermooie vlucht was en we hebben de Mount Everest gezien vanuit het vliegtuig!). Bij het afscheid zei Pema ‘I know you’ll come back’. Zeker weten!
Heel veel liefs,
Marieke
-
11 Mei 2017 - 10:58
Willem&Hanneke:
Zo te lezen vermaken jullie je opperbest, en is het een avontuur. Genieten dus (top). -
11 Mei 2017 - 11:59
Eef:
WOW wat een beleving. En wat een mooi verslag weer. Inmiddels zijn jullie dus weer in Nepal. Was het weer thuiskomen Marieke? Hoop dat Annemieke zich weer veel beter voelt. Mooie foto's ook! Dankjewel dat jullie ons laten meegenieten, zó leuk dit. Liefs xxx -
11 Mei 2017 - 14:18
Annemieke :
Hoi, ja hoor , ik ben weer wat opgeknapt !
Nepal is erg indrukwekkend , Marieke is hier een goede gids die alweer aardig Nepalees spreekt ! Leuk om te zien wat ze hier 5 jaar geleden allemaal beleefd heeft . Tot de volgende keer ! Xxx -
11 Mei 2017 - 14:53
Lidy:
Dappere Dames !!! maar zo zie je ook juist de inlandse dingen!
Fijn Annemiek dat je weer opgeknapt bent.
Ik volg jullie. Leuke foto's!
Geniet van Nepal!
Dikke knuffel
Lidy -
11 Mei 2017 - 20:12
Petra:
Het komt helemaal overeen met het verslag van Dennis gisteren ;)
Veel plezier nog! -
11 Mei 2017 - 21:41
Annemarie Vonk:
Wow. Wat een superervaring om de Potala te kunnen bezoeken. Dank voor het mooie verslag. En nog een mooie tijd in Nepal gewenst. Goed om te horen dat jullie weer fit zijn. Doei. Annemarie -
11 Mei 2017 - 23:14
Lydia:
Hoi Miek en Marieke, dat is weer een mooie reiservaring erbij. Leuk verslag en met de bijbehorende foto's krijg jel een mooi compleet beeld. En wat vliegt de tijd. Fijn dat het weer beter met je gaat Annemieke. En leuk dat je nu kunt zien hoe Marieke in Nepal de stage beleefd had. Heel veel plezier en geniet ervan saampjes! Xx -
12 Mei 2017 - 11:51
Stien :
hallo meiden ik volg jullie wel ik ben zo trots op jullie twee dat je met z,n tweeën zoveel genieten.Maar ik ben ook weer blij als jullie weer thuis ,geniet er noch van tot 22 Mei Een Knuffel van Oma Schoonmama STIEN?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
