Namaste

Hurktoiletten, kakkerlakken, tropische hitte, af en toe een onweersbuitje, loslopende koeien en honden, aanstaande verkiezingen en heel veel vriendelijke Nepalezen!

Na een uurtje vliegen vanuit Lhasa landden we in Kathmandu. Eerst moesten we een visum regelen, maar dit had nogal wat voeten in de aarde, want de pinautomaat deed het niet en we hadden geld nodig om het visum te betalen. En de andere automaat was na de douane, en daar mochten we niet langs omdat we geen visum hadden! Het duurde even, maar dan eindelijk, na tussenkomst van een gewichtige jongeman in uniform die ons meenam door de mensenmenigte en ons aanwees waar we konden pinnen, hadden we ons visum! Bij Marieke kwamen al snel heel wat Nepalese woorden en zinnen weer naar boven, handig!

We hebben de eerste dagen doorgebracht in Bhaktapur, wat ongeveer 10 kilometer van Kathmandu ligt. Dit om de drukte van Kathmandu een beetje te ontvluchten. Het is een mooie oude stad met veel paleizen, tempels en gebouwen. Het lijkt wel een soort openluchtmuseum. We zagen helaas,2 jaar na de aardbeving nu, nog steeds veel ingestorte gebouwen en monumenten. Triest om te zien, net als de vele tenten die nog steeds bewoond worden door de mensen omdat ze nog geen ander huis hebben… En daar loop je dan als rijke toerist langs. Dat voelde echt niet goed. In die paar dagen kregen we een goed beeld hoe het leven er hier aan toegaat, overal kraampjes met levensmiddelen zoals verse vis , frisdrank, fruit en natuurlijk souvenirs, drukke bouwwerkzaamheden om de monumenten weer te herstellen, maar ook bedelende kinderen en buiten het centrum veel armoede en verval. Een huis wat bestaat uit golfplaten muren en dak is hier heel normaal... Nepal is een van de armste landen van de wereld en dat hebben we aan den lijve ondervonden.

Omdat ik nog steeds niet goed in orde was besloten we, om heel decadent, met een taxi verder te reizen naar Pokhara. Het vooruitzicht om in een overvolle bus te moeten zitten en dan ook maar te moeten afwachten wanneer er een (sanitaire) stop zou zijn trok me echt niet op dat moment. Deze rit duurde 7 uur, en ik wil niet de verwende toerist uithangen, maar het was me een aardige beleving! We reden over de enige hoofdweg naar Pokhara, die soms vol met kuilen zat. Toeterende auto’s, vrachtwagens en bussen passeerden elkaar en ik heb af en toe maar wat schietgebedjes gedaan en mijn blik op oneindig gezet! En dan kom je aan bij een leuk familiehotel, waar het oudste kind, Api, een meisje van 10 jaar, ons al opwachtte met Nederlandse en Engelse woordjes en zinnen. Dit hotel wordt gerund door Prem en zijn vrouw Apshara, die Marieke al kende van haar vorige bezoek hier. Het toeval wil dat Prem net een dag voor wij in Nepal aankwamen voor een aantal weken naar Nederland is vertrokken! De volgende dag ben ik eerst toch maar naar een Clinic gegaan omdat ik nog steeds erg moest hoesten en daardoor weinig sliep. Nadat ik allerlei lijsten had ingevuld werd er bloedonderzoek gedaan en röntgenfoto’s gemaakt. Ik bleek bronchitis te hebben en met goede raad en een boel medicijnen kon ik weer naar het hotel, waar ik gelijk mijn bed weer indook. Gelukkig knapte ik de dagen daarna weer op. Marieke zat in die dagen niet stil gelukkig, ze ging lekker haar eigen gang en maakte wat contacten hier en daar en bezocht weer de voor haar bekende plekjes. We probeerden wel om s avonds samen lekker te gaan eten in een van de vele restaurantjes hier in Pokhara. Je kunt hier voor omgerekend €7 met 2 personen goed en lekker eten. Vooral de dal bhat is erg lekker! Het is hier net een groot hippiedorp, er lopen hier aardig wat (oude ) toeristen rond met dreadlocks en vrolijke kleding! Pokhara is erg toeristisch en een geliefde plaats om te vertoeven. Het ligt aan een mooi meer, tussen de bergen, waar je bootjes kunt huren en op een van de vele terrasjes een hapje en een drankje kunt doen. In datzelfde meer wordt door de bewoners ook gevist en de was gedaan. En zoals op zoveel plekken hier in Nepal lopen ook hier de koeien overal los rond, ze zorgen regelmatig voor wat oponthoud op de weg. Verder zijn veel Nepalezen oprecht geïnteresseerd in ons, we hebben al heel wat leuke gesprekjes en ontmoetingen gehad met een aantal van hen. Het leven speelt zich vooral af op straat, overal zie je mensen op de stoepen bij elkaar zitten, ook in onze ogen erg oude mensen. Ze zijn gekleed in prachtige gewaden met mooie kleuren. Het is hier ook heel normaal dat kinderen van 3-4 jaar nog aan de borst van hun moeder drinken.

We hebben natuurlijk deze week ook het dorp Adhikaridanda bezocht waar Marieke bijna 5 jaar geleden gewoond heeft. We moesten hiervoor eerst ongeveer een uur met een bus de bergen in, (op het busstation zagen we voor het eerst de Himalaya in de verte!) daarna te voet nog zo’n 45 minuten lopen. We hebben een aantal familieleden van het gastgezin even ontmoet, foto’s bekeken van 5 jaar geleden en nieuwe foto’s gemaakt. Leuk om ama (oma) te hebben gesproken en het huisje te zien waar Marieke al die tijd gewoond heeft. We kwamen helaas niet echt gelegen, iedereen was druk aan het werk op het land. Marieke had van te voren nog wel geprobeerd om contact met hun te krijgen dat we zouden komen, maar dit was niet gelukt. Na een kopje thee zijn we weer verder het dorp in gelopen, even langs de school en de gastgezinnen van 2 andere vrijwilligers, maar iedereen was hier ook druk aan het werk op het land een eind verderop. Ook onze sponsormeiden Kalpana en Anita waren daar aan het werk. Na even nadenken besloten we om het hierbij te laten en niet naar hen toe te lopen. Ook zij waren niet op de hoogte van onze komst en we wilden ze niet in verlegenheid brengen en ophouden van hun werk. In hun ogen zijn we waarschijn gewoon vreemden uit het verre Nederland die het schoolgeld voor ze betalen. En om dan heel ongemakkelijk op een veld hun de hand te geven en dan door de taalbarrière niks meer weten te zeggen, voelde voor ons niet goed.

Tijdens ons verblijf is Nepal in de ban van de aanstaande lokale verkiezingen. We merkten dit al eerder, doordat we al dagen lang veel auto’s en bromfietsers met vlaggen zagen rondrijden in de omgeving. Nu het wat dichterbij komt wordt de sfeer wat grimmiger: een aantal hotelgasten wilden gisteren al vroeg een taxi nemen de bergen in, maar geen een taxichauffeur durfde het aan om hen te brengen, ze zijn bang dat onderweg hun auto vernield wordt of in brand gestoken door mensen die de verkiezingen willen boycotten. Verder schijnt er van de week een eind verderop een soort bom ontploft te zijn, dit ook om mensen ervan te weerhouden te gaan stemmen. Er is nu ook politie te zien op straat. Men heeft ons verzekerd dat we niet bang hoeven te zijn, dit gebied schijnt relatief rustig te zijn, maar we passen toch maar een beetje op.

En dan wordt je ‘s nachts om 2.30 uur wakker van een zenuwachtige Marieke die een kakkerlak ontdekt had in onze kamer…. Even wakker worden , en ja, wat dan? Ze zijn in ieder geval groot en snel! Het idee om dan weer rustig in slaap te kunnen vallen met dat beest in de kamer zagen we niet echt zitten! We hebben de onderkant van een petfles geknipt en daarmee het gedrocht, wat inmiddels al in de gordijnen geklommen was , kunnen vangen. En toen toch nog een poos rustig kunnen slapen .

Ondertussen hebben we contact opgenomen met Meike van stichting Maya, om de mogelijkheden te bespreken wat we verder met het sponsorgeld konden gaan doen. We hebben besloten om aanstaande dinsdag naar Harmi af te reizen, waar een van de nieuw gebouwde scholen zo goed als klaar is. Ze hebben o.a. nog behoefte aan tafeltjes en stoelen voor de leerlingen. We gaan ter plekke overleggen met een onderwijzer en proberen dan, als dat lukt, een order bij een meubelmaker in een ander dorp te plaatsen om de meubels te maken. Dit klinkt allemaal heel logisch, maar als je bedenkt dat we ook hiervoor een dag reizen nodig hebben en alles hier gewoon op zijn Nepalees (dus rustig!) gaat, zul je snappen dat we aardig moeten relativeren en berusten. En dat lukt ons nu gelukkig goed! We kunnen een paar dagen bij die onderwijzer en zijn gezin blijven. Hopelijk kunnen we daar goede zaken doen zodat de meubels gemaakt kunnen worden.

Groetjes,

Annemieke